Herb: Białe, długie fale otoczone ciemnymi liniami na kanarkowym tle.
Flaga: Białe fale na kanarkowym tle.
Dewiza: Uważaj gdzie stąpasz.

Mówi się w niektórych kręgach, iż mieszkańcy Desertio są sypcy, jak piasek. Nie jest do końca wiadome, jakiż to poeta wykoncypował takie porównanie i co dokładnie przez nie rozumiał. Jeśli jednak popytać wśród mieszkańców kontynentu okazuje się, iż najczęstszą konotacją, jest oportunizm połączony ze wścibskością, brakiem zaufania i chęcią zysku. Nawet, jeśli patrzą na kogoś z ukosa, stają się bardziej kooperatywni po przedstawieniu im wizji, jakiejś intratnej korzyści. Podróżnika raczej nie spytają, czy w domu wszyscy zdrowi, ale nie omieszkają wyciągnąć informacji, o tym, co dzieje się na szlakach, którymi zdążał, czy też jak plasuje się sytuacja w miastach, które niedawno odwiedzał. Aktualizowanie informacji jest cenne, gdyż przy trybie życia, jaki prowadzą watro wiedzieć, gdzie można zarobić trochę grosza przy okazji postoju.

Nie muszę chyba objaśniać, że tam gdzie jest pustynia, jak sama nazwa wskazuje nic nie rośnie.  Jeśli zaś nie ma żadnych roślin nie może być mowy, o jakimkolwiek rolnictwie. Jest, więc oczywistym, że skoro nie ma rolnictwa nie ma też potrzeby stałego osiedlania się, toteż większość obywateli Desertio prowadzi raczej koczowniczy, czy podróżniczy tryb życia. Najczęściej prowadzą handel dobrami zdobywanymi z różnych źródeł, nie rzadko nielegalnych. Mniej przedsiębiorczy, ale bardziej bitni zatrudniają się, jako ochrona dla karawan kupieckich, które bardzo często są narażone na atak, jednej z wielu band rzezimieszków, krążących po pustkowiach i szukających okazji na zarobek cudzym kosztem. Królewska sprawiedliwość od zarania dziejów toczy wojnę z tym wadliwym elementem społecznym. Mimo wysiłków władz mieszkańcy nie mają złudzeń, że walka ta kiedykolwiek się skończy, z czego ukuło się powiedzenie „Jak przestaną napadać” oznaczające najczęściej wydarzenie, które nie ma prawa nadejść.

Niewielki procent ludności, który zdecydował się osiąść w stałym miejscu zajmuje się wszelakim rzemiosłem opartym na towarach dostarczanych przez kupców. Zatrudniają oni nie raz dorywczo pracowników, którzy zatrzymują się na jakiś czas w danym miejscu zamieszkania. Nie jest to z reguły długi okres, gdyż dla większości mieszkańców Desertio kulturowy model domu, jest najzwyczajniej obcy.

Formalnie Desertio, jest królestwem, w którym obecnie władzę sprawuje Chirou II. W praktyce władza jego skupia się jedynie we większych osadach, którymi z nadania pustynnej korony rządzą tzw. Ludzie króla. W ramach swych dziedzin mają bardzo wysokie kompetencje, jednak nie sposób ogarnąć pieczą wielkich pustynnych połaci, z których te nadania głównie się składają. W Ca-Elum tych władców nazywa się szyderczo Panami niczego, gdyż z ich punktu widzenia włości takie wartości żadnych nie posiadają. Nie mają do końca racji, gdyż Ludzie króla są ludźmi najczęściej bajecznie bogatymi, a fundusze te zbijają na dobrze opodatkowanym handlu, który jest – jak już wcześniej wspominałem – zajęciem praktycznie rzecz biorąc narodowym.

Stroną nieformalną są tak zwani Warlordowie. Przywódcy grupy bandytów terroryzujących karawany i osady położone zbyt daleko od siedzib możnowładców, by zapewnić im odpowiednią ochronę. Władza Watażków leży w strachu, bo jakiż prosty człek odmówiłby bandzie uzbrojonych po zęby ludzi, którzy właśnie zajechali na ich podwórze. Zdarza się, iż któryś z Ludzi Króla wynajmuje Warlorda, aby ten dokuczył, jakiemuś jego sąsiadowi. Są to jednak przypadki z rzadka dokumentowane.

Ekstremalnie wysokie temperatury Desierto ograniczyły pole popisu w zakresie ubioru do minimum. Zdecydowana większość mieszkańców nosi stroje w jasnych odcieniach, a najczęściej po prostu białe. Charakteryzuje je duża przewiewność. Spódnice i suknie po kostki są noszone na co dzień przez przedstawicieli obu płci. W celu uniknięcia oparzeń zakrywają praktycznie całe ciała. Głowy osłaniają wszelkiej maści chustami, szalami czy kapturami. Najczęstszym materiałem jest len. Jest bardzo lekki i cienki co pomaga ochłodzić ciało, a jednocześnie nie przepuszcza promieni słonecznych. Na stopy przeważnie zakładają utwardzone skórą sandały.

Ciężko powiedzieć, czy magiczne zdolności są akceptowalne w tych rejonach. Można rzec, że mieszkańcy Sunashi chętnie patrzą na maga, o ile mają z tego zysk lub pociechę. Desierto wypełnione jest niebezpiecznymi miejscami, które najczęściej okupowane są przez bandytów, zbrodniarzy lub zwykłych morderców. Ta ciemna masa posługuje się zaklęciami, bądź czarodziejskimi zdolnościami.

Dlatego właśnie podział społeczeństwa, jeżeli chodzi o stosunek do magii jest bardzo zróżnicowany. Niektórzy powiedzą, że nie mają nic przeciwko, jeżeli mag przejdzie obok nich. Mogą z nimi nawiązać relacje, mniejsze lub większe. Znajdą się też tacy, co na osobę z magią nie spojrzą, a przeklną i pobiją. Człowiek, który dba o własne dobro i posiada zdrowy rozsądek nie będzie trzaskał promieniami na prawo i lewo.

Pozytywne: Iceberg, Pergrande
Neutralne: Enca, Bellum, Heiwa, Chinmoku, Dokuritsu, Yōsei, Minstrel, Fiore, Chōwa
Negatywne: Ca-Elum